W okolicy lutego zadzwonił do mnie Czesiu.

 - Zbyszek nie poszedłbyś ze mną na trzytygodniową zmianę w marcu na pchcza?

 - Gdzie? – odpowiedziałem.

 - Na żwirownię w Varenholz niedaleko Minden, chodzimy po Wezerze z szalandą o długości ok 30 m, a szeroką na 7 m.

 - Jak z dojazdem?

 - A co Cię obchodzi dojazd, jakoś dojedziemy.

 - Dobra uzgodnię sprawę w domu i wezmę w pracy trzy tygodnie urlopu.

Miałem jeszcze pytania dotyczące kwestii przekroczenia granicy, ale dałem sobie spokój.

Sprawy uzgodnieniowe poszły mi raczej gładko, błogosławieństwo na wyjazd od małżonki otrzymałem.

 - Babciu dlaczego tato jedzie na statek? – zapytała moja córka.

 - A, bo musi się przewietrzyć. – odpowiedziała moja mama.

Z urlopem też nie miałem problemu. Założyłem, że latem i tak pewnie będzie wszystko dalej zamknięte, a przewietrzyć się muszę.

Tylko księgowa z przyszła do mnie i powiedziała.

 - Zbyszek weź mnie ze sobą…

Niestety nie mogłem spełnić jej prośby, a tak jej na tej burcie brakowało…

W tego typu wyjazdach trzeba spakować do torby prowiant i ciuchy robocze, bo wizyt raczej nikomu się tam nie składa.

Podróż do Wrocławia i dalej już samochodem do Varenholz minęła szybko.

Na statku było nas trzech, Czesiu, Piotr i ja.

Pierwsze dwa dni to dostrajanie załogi do potrzeb kapitana, normalna sprawa, Czesiu porzucał mięsem i później rozumieliśmy się bez słów.

Rano start przed 6 i jazda do ok. 18, cztery kilometry w górę rzeki po żwir i cztery kilometry w dół z towarem na szalandzie. Wydaje się to proste …, ale rzeka zmienia swój stan wody i tym samym prędkość nurtu, a do tego trzeba liczyć się z wiatrem z nieodległego Morza Północnego.

Dużym urozmaiceniem drogi było stado krów pasące się nad rzeką, jeszcze trochę i pewnie znałbym je wszystkie po imieniu.

Po załadowaniu/wyładowaniu szalandy Piotr  wręcz liturgicznie zapalał papierosa, a ja szedłem do sterówki, gdzie Czesio, który niedawno skończył lat 70, dzielił się ze mną swoją wiedzą żeglugową. Prawdę pisząc przypominał, wskazywał i wtłaczał mi pewne wiadomości do głowy, zwłaszcza te związane z Odrzańską Drogą Wodną.

Dalej kłębią mi się w głowie gorzkie i niewesołe myśli dotyczące historii gospodarczego korzystania z rzeki Odry od końca II wojny światowej do dziś, i tak:

 - Odrzańską Drogę Wodną w sposób barbarzyńsko eksploatowano (pomijam największe i nigdy w tej skali nie powtórzone remonty z lat 1945-1949!),

 - nowa flota pchana (pchacze i barki pchane) budowane były na potrzeby Układu Warszawskiego (łatwość przewożenia "sztuk ciężkich"). Należy zwrócić uwagę, że silniki spalinowe instalowane na tych pchaczach brane były z wojska, tj. na nowych pchaczach nie było nowych silników, były to używane silniki czołgowe Henschel – Wola,

 - poborowi, którzy wchodzili w skład załogi pływającej mogli "odrobić" wojsko pracując dalej na swoim stanowisku,

 - apogeum wywozu węgla ze Śląska do Szczecina zbieżne było z likwidacją kopalń w Wielkiej Brytanii,

 - obecne plany odbudowy i modernizacji śródlądowych dróg wodnych w Polsce wymusiło NATO.

Wieczorem po pracy i kolacji zaczynał się rozdział opowieści dziwnych treści.

Pchacz z szalandą na noc zacumowany był na akwenie – wyrobisku pożwirowym, gdzie bardzo łatwo można było zaobserwować dzikie gęsi, perkozy, czaple, rybitwy i całe to wodne latające towarzystwo na czele z kaczkami. Czymś tą swoją zieloną dietę te stworzenia boże uzupełniały, lecz Piotr (całe życie przepracował na bagrach – pogłębiarkach) twierdził, że tu nie ma ryb… szybko okazało się, że dla Piotra nazwa ryba przysługuje okazowi powyżej jednego kilograma wagi.

 - Miałem stawiać tu siatkę, ale nic tu nie ma – z ubolewaniem stwierdził Piotr.

 - Jak to nie ma. A te ptaki, to chyba na coś polują – naiwnie rzekłem.

 - Tego narybku nie biorę pod uwagę. Kiedyś wypłynąłem łodzią z elektrykiem i mechanikiem na ryby, które łapaliśmy za pomocą radaru (tj. łapali na prąd, a sami byli po dobrej herbacie z prądem). Nagle zobaczyłem takiego wielkiego węgorza, gruby był jak moja ręka. Rzuciłem się do wody i złapałem go, sęk w tym, że łodzią troszkę zachwiało i elektrykowi do wody wpadł radar. Na szczęście mechanik szybko usadził na dupie elektryka z radarem, a mnie zesztywniałego razem z węgorzem wyciągnął z wody. Mało się wtedy nie utopiłem, ale węgorza z rąk nie wypuściłem. – Z dumą podkreślił ostatnie zdanie Piotr.

Nie pozostało mi nic innego jak zgodzić się z Piotrem – ryby na tej żwirowni nie ma.

 

---

tagi: żegluga 

	Zbigniew
	5 kwietnia 2021 13:39

16     1994    15 zaloguj sie by polubić