Obiecałem sobie, że jak w końcu uzyskam stosowny patent, to zakupię sobie czapkę, która swoim wyglądem będzie chociaż podobna do czapek jakie były dawniej noszone przez łodziarzy. Wiadomym jest, że noszenie „umundurowania” na które człowiek nie zasługuje, przynosi takiemu noszącemu pecha.

Po zapoznaniu się z dawnymi fotografiami i obejrzeniu (kilkukrotnym) ikonicznego jeśli chodzi o żeglugę śródlądową filmu pt. „Dwoje z wielkiej rzeki” z 1958 r., zakupiłem czapki (letnią i zimową) ze znanej warszawskiej firmy, która od 1926 roku szyje nakrycia głowy dla płci obojga (tj. kobiet i mężczyzn).

Ku mojemu zdziwieniu okazało się, że czapka z kotwiczką to poważna sprawa, „maryniarz” (nie mylić z „armatiorem”) w takiej czapce budzi, nie wiem dlaczego zainteresowanie płci pięknej. Przecież takim samym chłopem jestem w czapce, jak i bez czapki…

Kiedyś szedłem sobie do pracy nad Wisłę, nagle dwie młode niewiasty zaszczebiotały do mnie:

 - O marynarz!

 - No tak marynarz, co w tym dziwnego – odrzekłem wzruszając ramionami.

 - Jejku, jak się spotka kominiarza to trzeba się złapać za guzik, a jak się spotka marynarza, to za co trzeba się złapać? – zapytały wyraźnie zaaferowane.

 - Drogie panie, nie trzeba się łapać za coś ale wtedy to marynarza trzeba złapać za coś – nic innego mi do głowy nie przyszło.

Rozśmiały się perliście, zatrzepotały rzęsami i pofrunęły w swoją stronę.

Pewnej wczesnowiosennej niedzieli (w zasadzie w niedzielę nie pływam, ale złożyłem kiedyś lekkomyślną obietnicę armatiorowi, że tym razem będę), weszli na statek, ona jak się później okazało lat 26, on chłopak lat 20, pobudzony jak 5 letnie dziecko, irytująco nie mógł usiedzieć na d… miejscu. Żeby go troszkę uspokoić powiedziałem:

 - Chodź pan, zrobisz sobie zdjęcie przy sterze.

Zdjęcie zrobiła mu „jego” dziewczyna, oczywiście przyciski na pulpicie sterowniczym wzbudziły w nim zainteresowanie.

 - To może teraz dziewczynie, zrób zdjęcie za sterem, tylko ostrzegam, że mogę ją złapać za nogę, bo łódź na wodzie się chwieje.

 - Nie ma problemu, niech siada. Zaraz zrobię foty.

Siadła sobie spokojnie przy mnie.

 - Raczej za kolano pani nie będę łapał, bo mam żonę, a łodzią znowu tak bardzo nie buja.

Zaczęliśmy sobie gwarzyć.

Pani była z Tarnowa, prowadziła warsztat samochodowy i kończyła studia dietetyczne, a „jej” chłopak w czasie naszej pogawędki zaaferowany rejsem raczył się płynem z „małpki” popijając go red bullem.

 - To pani chłopak?

 - Tak – odpowiedziała.

 - Jeśli to jest wasze spotkanie, to on powinien z panią teraz siedzieć, a nie pozwalać, by pani siedziała koło takiego starego chłopa jak ja. Z drugiej strony, niech się pani lepiej ratuje, po pierwsze jest od pani młodszy i zachowuje się jak gówniarz. Po drugie, to sprawa jak on panią szanuje, nawalić się alkoholem w pani obecności?! Przecież dalej będzie tylko gorzej! Po wtóre przecież to jest jeszcze dziecko… do tego rozwydrzone.

 - No tak … mówili mi o tym znajomi … – przyznała szczerze i nieśmiało.

 - Co tu się zastanawiać, a proszę mi wierzyć, że nie powinna się pani martwić o brak zainteresowania pani osobą u płci brzydkiej.

Po skończonym rejsie i nauce stanowej dla panien, pani wobec „swojego” chłopaka zaczęła się dystansować, mam nadzieję, że na stałe…

 

W celu złapania oddechu wyszedłem na pomost skąd zauważyłem, że na bulwarowej ławce siedzą sobie dwie smagłolice dziewczyny o czarującym uśmiechu (każdy ma jakieś słabości). Oczywiście, że musiałem je mieć na statku.

 - Wiktoria powiedz im, że tak pięknie się uśmiechają, że zapraszam je na rejs.

Promotorka poszła, porozmawiała z nimi w pogańskiej mowie, dziewczyny pomachały mi rękoma i jeszcze bardzie się uśmiechnęły.

 - Powiedziały, że dziś nie mogą, bo o osiemnastej mają busa, ale jutro przyjdą.

Cóż, wiadomo, że nie przyjdą, podzieliłem się swoimi myślami z załogą.

Okazało się dnia następnego, że przyszły … cztery.

Przywitałem się z nimi jak stary znajomy, przez tłumacza google poinformowałem je, że są moimi gośćmi.

Dziewczyny pochodziły z Aruby (taka wyspa na Morzu Karaibskim), studiowały socjologię w Amsterdamie i dalej moje umiejętności językowe nie pozwalały na dalszą konwersację.

Po zakończonym rejsie pożegnaliśmy się serdecznie, robiąc małe zamieszanie na pomoście.

 - Zbyszek, trzeba było wziąć od nich kontakt, może pojechalibyśmy na Arubę na wakacje – zwróciła mi uwagę szefowa.

 - No przecież my już jesteśmy na Arubie, cały czas słyszy się od ciebie „a zrób to”, „a zrób tamto” – wtrącił Stasiu.

Trzeba było się szybko zbierać do aruby, bo następna grupa czekała.

---

tagi: żegluga 

	Zbigniew
	9 maja 2024 13:03

10     1059    8 zaloguj sie by polubić