A co tam. Kto ma mnie chwalić jak nie ja sam:

http://betacool.szkolanawigatorow.pl/wszystkie-groby-prowadza-do-rzymu

"Teraz nieco przyśpieszę moją opowieść i wielkimi krokami będę zmierzał w stronę współczesności. Wiemy już, że w połowie XVII wieku powstały dwie odnogi tego samego szlaku, który był najszybszą drogą z Indii do Anglii.

Już pierwszy rozbiór Rzeczpospolitej sprawił, że na polskim odcinku szlaku pojawiło się aż trzech operatorów – Prusy nad Bałtykiem, środkowa część nadal w posiadaniu Polski, a na południowym - wschodzie (m.in. Lwów) zarządzała Austria.

O pełne panowanie nad wschodnią odnogą szlaku upomniała się w pewnym momencie Katarzyna Wielka i Potiomkin. Dziwnym trafem i oni musieli się zmierzyć z gwałtownym buntem chłopskim, choć kniaź oferował na zdobytych kosztem Turcji ziemiach najlepsze warunki osadnictwa i prowadzenia handlu i biznesu. W Anglii wyjście Rosji nad Morze Czarne wywołało wielki rezonans, bowiem premier Pitt rozważał wypowiedzenie wojny Rosji, a Polska miała w niej zostać sojusznikiem Londynu (odsyłam do dzieł Łojka "Geneza Konstytucji 3 Maja" lub artykułu w ukraińskim numerze Szkoły Nawigatorów). Ostatecznie wojna wybuchła, tyle że była to wojna polsko-rosyjska. Potiomkin umarł (1791 r.) w ukraińskim stepie na niestrawność spowodowaną spożyciem prosiaka z truflami, Katarzyna Wielka zeszła na apopleksję w pięć lat później, a Krym stał się rosyjsko-angielskim ogniskiem zapalnym na wiele długich lat.

Wydawało się, że stary szlak lądowy nieodwracalnie straci na znaczeniu, bowiem opanowanie przez Anglików Gibraltaru, a potem Suezu udrożniło szybką drogę wodną, co przy panowaniu Wyspiarzy na morzach dawało mocne gwarancje jej bezpieczeństwa.

Panowanie Rosji na wschodniej nitce szlaku lądowego chyba jednak nadal było solą w czyimś oku. Pierwsza Wojna Światowa poszatkowała dawną polską nitkę na wiele odcinków, a carskie imperium rozsypało się jak domek z kart. Taki wariant historii sprawił iż wydawało się, że o dawnych biznesowych „autostradach” świat definitywnie zapomniał.

I wtedy po latach zrodził się pomysł odtworzenia starej „polskiej” nitki. Nie mogła już być ona w pełni „polska”, co miało o dziwo tę wielką zaletę, że była jeszcze krótsza. Sięgnijmy do wikipedii:

„Inicjatywa utworzenia szlaku „Via Carpatia” powstała w 2006 r. Szczegóły związane z trasą zostały ustalone 27 października 2006 w Łańcucie, podczas zorganizowanej w tym celu międzynarodowej konferencji pt. „Jedna droga – cztery kraje”, z udziałem m.in. prezydenta RP, Ministrów Transportu, przedstawicieli wysokiego szczebla rządowego i samorządowego z niżej wymienionych krajów oraz Komisji Europejskiej. Zgromadzeni na niej wówczas ministrowie transportu: Litwy, Polski, Słowacji i Węgier, popisali tzw. „Deklarację Łańcucką w sprawie rozszerzenia Transeuropejskiej Sieci Transportowej poprzez utworzenie najkrótszego szlaku drogowego na osi Północ-Południe, łączącego Litwę, Polskę, Słowację i Węgry”.

Projekt ów powstał w ramach restytucji idei Międzymorza. W Polsce w owym czasie, jak dobrze pamiętamy, rządził konserwatywny satrapa, który nie znał się na gospodarce, bowiem nigdy nie posługiwał się kartą kredytową. Nie znał się także na drogach, bowiem nie posiadał prawa jazdy. Historia uczy, że w tak źle zarządzanym i miejącym wygórowane ambicje państwie musi wystąpić jakiś kryzys. I rzeczywiście na upadek rządu wywołany kozacką fantazją lokalnego chłopskiego przywódcy nie trzeba było długo czekać. Rząd zmienił się co prawda na taki, który był akceptowany przez cały postępowy świat, ale liberalną robotę torpedował Prezydent. Moglibyśmy rzec, że był on ulepiony z tej samej gliny, co świeżo wyautowany premier, a jego ogląd świata był bliźniaczo podobny do wizji ex premiera. Nic dziwnego, że prace nad drogowym projektem nadal trwały.

Jak widzimy początkowo południowa końcówka planowanego szlaku urywała się na Węgrzech. Autorzy planu mieli większe ambicje, ale (jak uczy nas historia) wielkie ambicje wymagają wielkiej ostrożności. Tej niestety zabrakło i jak doskonale wiemy w kwietniu 2010 nastąpiła katastrofa, w której zginęła większość autorów odtworzenia szlaku. Cudem ocalał ex premier

O dziwo wypadek ten nie wstrzymał domknięcia projektu. W październiku 2010 r. do inicjatywy „Via Carpatia” przystąpiły Bułgaria, Rumunia oraz Grecja, co nadało całej inicjatywie sznytu światowości. Taki przebieg trasy nie mógł pozostać zlekceważony. Ktoś także pojął, że ucinanie kolejnych głów takiej hydrze, całkowicie życia jej nie pozbawi…

Postępowy świat zauważył jednak, że liberalny rząd w Polsce ma tendencję do robienia wszystkiego inaczej niż skazane na wymarcie fundamentalistyczne dinozaury. W przypadku dróg objawiło się to w sposób szczególnie wyraźny, bowiem zielone światło zapaliło się dla dróg na osi zachód-wschód, a projekt „Via Carpatia” cicho dogorywał.

Poważni politycy dobrze znają historię i potrafią ją twórczo implementować. Już z samego tyko tego wpisu możemy podać kilka znamienitych przykładów. Nie możemy się zatem dziwić, że błyskawicznie powstawał kontrprojekt odtworzenia wschodniej nitki starego traktu. Trwały także ciche gabinetowe dyskusje nad wciągnięciem w te projekty Polski. W przypływie szczerości wyznał to były szef polskiego MSZ wspominając o rosyjskiej ofercie oddania Polakom Lwowa. Późniejszy rozmach działań jednego z uczestników tych kuluarowych negocjacji wprawił świat w osłupienie. Oto o Krym upomniał się rekonstruktor „Wielkiej Rosji”. Jego akcja była skuteczna, ale jak powiada mój ulubiony blogger, nie zakończyła się osiągnięciem celu strategicznego. Zabrakło zdobycia małego skrawka lądu, który łączyłby półwysep z Rosją. Ten fakt zmusił Putina do czasochłonnej i kapitałochłonnej budowy mostu na Krym. Ta zwłoka okazała się kluczowa.

Projekt „Via Carpatia” zupełnie nieoczekiwanie pozyskał potężne wsparcie. Moglibyśmy rzec, że polityka jednego z imperiów wyszła z ciemnego baraku i poczęła interesować się ważnymi szlakami, bowiem miał na nie dziarsko wkroczyć prezydent, znany wszystkim z tego, że jest trampem. Moja wyobraźnia podpowiada mi, że w przypadku zwycięstwa jego kontrkandydatki, projekt odtworzenia wschodniej nitki starego szlaku by zwyciężył. Stało się inaczej. Od tej pory projektowi „Via Carpatia” zapewniono należytą ochronę, którą media nazywają „wsparciem wschodniej flanki NATO”. Bezpieczeństwo to warunek wzrostu. Nie dziwmy się więc, że kolejne projekty posypały się jak z rękawa – wielki port lotniczy, przekop Mierzei Wiślanej…

O co w tym wszystkim chodzi? Dlaczego stary, porzucony szlak nagle ożył? Sięgnijmy do historii, a ona nam mówi, że najprawdopodobniej chodzi o Indie. Chiny stały się krajem, którym coraz trudniej sterować, a jedyną realną alternatywą mogą stać się dla nich… Indie.

Najkrótsza trasa między subkontynentem, a anglosaskim imperium od wieków pozostaje niezmienna i (o czym musimy nieustannie pamiętać) usiana jest „przydrożnymi” grobami.

Przecież kluczową rolą było dogadanie się z Polską. Po jakiego grzyba budować Kanał Odra-Dunaj w sytuacji, gdy w Polsce nie ma planów na rozwój Odrzańskiej Drogi Wodnej. Po roku 2015 dużo w tej materii się zmieniło, jak będzie zobaczymy. Proszę zwrócić uwagę, że nie będzie ogłoszeń typu - Drogi wodne zapewną naszym dzieciom świetlaną przyszłość itp. tylko powolutku ... tu powstanie stopień wodny, tam wybudują troszkę kanału, tu gdzieś pogłębią rzekę, tam gdzieś zmienią funkcję zbiornika retencyjnego z suchego na mokry w celu alimentacji wody w rzece w okresach niżówek.

Ten kanał nie musi być napełniony wodą. Ciekawe jest to co będzie "spławiane".

"pioch" czy raczej "paczki" ?

Jeżeli paczki to taki kolejny - krótki - Elbląski na rolkach wystarczy ?

Trzeba i po sobie kilka, póki co łatwo rozwiązywalnych, szarad zostawić.

Pragnę zwrócić uwagę, że śródlądowe drogi wodne buduje się do transportu szeroko rozumianej pomocy humanitarnej, która porusza się często na gąsienicach.

Dzięki. Nawet jak tego nie widzę, to wiem, że to są ogromne pieniądze. W wykładniku trójka za trójką, trójką pogania... it.d.