To króciutkie opowiadanie o dziecęcej, niewinnej przygodzie z lat świeżo powojennych, jest jak świeży powiew w zalewie innych prac na SN, gdzie dominują duszne i przytłaczające tematy  odkrywające wiarołomstwo, przekupstwo, zbrodnię, złodziejstwo i zwykłą ludzką głupotę. Dlatego daję plusika.

Ale brakuje mi jakiejś kulminacji w zakonczeniu. Tak ładnie szło, natknęli się, kopali, kopali i co - chociaż żebym się dowiedział co tam było. A tu nic na ten temat...

Więc uzupełnię tą lukę i opowiem podobną historię. Kiedy - to było w stanie wojennym - pracowałem w biurze projektów, mojemu szefowi, kierownikowi pracowni zebrało się na wspomnienia. Jako kilkuletni chłopiec, w latach czterdziestych  mieszkał z rodzicami pod Ostrowią Mazowiecką. Są tam olbrzymie rozlewiska Bugu, tereny za nimi chronine są wałami przeciwpowodziowymi. W tamtych latach na wiosnę to były prawdziwe powodzie, nie to co teraz. I te rozlewiska pełniły ważną rolę w ochronie pozostałych terenów przed powodzią.

Kiedyś - własnie wiosną - wałęsał się z kolegą po wale i nagle potknął się o dziwną metalową blachę. Zaczęli z kolegą odgarniać ziemię, ale nie bardzo im szło, dopiero następnego dnia, kiedy przynieśli łopatę, udało im się dokopać do tego czegoś. To była bomba lotnicza. Bardzo duża bomba. Była olbrzymia.

Była za duża.

No... nie mogli jej tak przecież zostawić. Obłożyli ją gałęziami, krzakami i czym się dało i... podpalili. Spory kawałek się oddalili - wiejski chłopak kilkuletni już głupi nie jest.

Jak pieprznęło - to to, że w promieniu kilku kilometrów szyby powypadały to nic. Bo przerwało wał przeciwpowodziowy i woda z rozlewisk przedarła sie na tereny zamieszkałe. Zostały zalane olbrzymie terny. Mój szef z kolegą dali sobie słowo, że nigdy, przenigdy  się nie przyznają co zrobili.

UB szalało. Jeżdzili po całej okolicy i wszystkich przesłuchiwali - kto mógł sobie pozwolić na taki sabotaż. Podejrzanych aresztowali i dłuższy czas przesłuchiwali.

Szef przyznał się rodzicom, że to on to zrobił po... czterdziestu latach.

A jego ojciec na to, że... wiedział.

Jak byłem podrostkiem to buszowałem po złomowisku i skupie makulatury. Cud, że nikomu nic się nie stało.

I tak władza wychowywała sobie wdzięcznych obywateli. Świetne.

Jaki Świat jest mały i ciągle jeszcze trwa ta migawka. Swoją przygodę w Warszawie zacząłem od niedaleka tej "baszty" w pracy i wynajmie i dziwnych opowieści o niej się nasłuchałem od mieszkanki, która wróciła z Anglii z troszkę zdeformowaną czaszką po jakiejś chyba operacji, do fragmenciku terenu jaki odziedziczyła w tej okolicy po przodkach - reszta była już sprzedana. W lesie kaszubskim, niedaleko lasu mojego Dziadka, przy jeziorze z krystalicznie czystą wodą, polodowcowego z starodawną florą i rybką znalazłem karabin z butwiejącą kolbą - wystawała lufa z torfu przez wszystkie te lata, aż go wyciągnąłem i dałem złom koledze zafascynowanemu z plastyka. Na polu za działką mojego Kuzyna z Gdyni wystarczyło się schylić, aby podnieść jakąś łuskę. Jak trochę więcej poszukać to wiele sprzętu wojskowego. W innym lesie mieliśmy bunkier.

https://www.youtube.com/watch?v=4Jw-JPxoxEI

Marek Bielany.

Za moim domem na łące były ruiny wysadzonej/zbombardowanej/zburzonej cegielni. Wysoka na trzy piętra ceglana konstrukcja była terenem obserwacyjnym i nobilitacją, bo kto wdrapał się na szczyt to był swój. W ocalałej części mieszkał starszy pan z żoną, a pozostała środkowa część cegielni ledwo wychodziła z ziemi i była porośnięta łopianem, bylicą i nawłocią. Kiedyś zauważyliśmy, że spod ceglanego rumowisla widać coś w rodzaju okna, a w każdym razie potencjalnego wejścia do piwnic, więc zaczęliśmy odgruzowanie. Można było dostać się do piwnicy, w większej części zasypanej, a tam jedyną rzeczą godną zainteresowania były paczki owinięte w pakowy papier. Okazało się, że były to szare prostopadłościenne kamienie. Wzięliśmy kilka do domu i okazało się, że były to tzw. gliniaste mydło używane w czasie okupacji. Kostki wylądowały na działce do mycia rąk. Znależliśmy jeszcze żółtawy granutat, który walał się w piwnicy. Nie wiedzieliśmy co to jest, więc wzorem autora notki zastosowaliśmy próbę ognia. Nic się nie stało, a owe granulko topiły się w ogniu i spalały się. Jeden z kolegów pokazał swojemu ojcu i ten powiedział, że to trotyl i mieliśmy szczęście, bo podobnież zleżały trotyl może czasem wybuchać. Ale nasze znaleziska zbladły wobec sukcesu kolegów z sąsiedniego podwórka którzy dogrzebali sie do całych karabinowych nabojów, ale szybko je stracili, bo pochwalili się ojcu jednego z nich, a ten zawiadomił milicję.
To było coś i bardziej rozpalało wyobraźnię niż marsze na poligon za miastem, gdzie z kulochwytu wydłubywało się pociski i na patelni podprowadzonej przez kolegę mamie wytapiało się ołów, a taki jeden, znacznie starszy od nas, kolega robił odlewy żołnierzyków.